Μόνο διάλογος Ἀγάπης καὶ ὄχι διάλογος συγχύσεως με τὴ Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία

Aπὸ τiς αρχὲς του δεκάτου μετά Χριστὸν αιώνος (1054) και επί δέκα αιώνες (2000) η πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν πλήρως χωρισμένη απὸ την αμαρτωλὴ πορεία τῆς Ρωμαιοκαθολικής. Κατὰ τα χίλια αυτά χρόνια ἠ Ρωμαιοκαθολικὴ Εκκλησία μεταβλήθηκε σταδιακὰ και ουσιαστικὰ σε άλλου τύπου Χριστιανισμό, προσέλαβε κοσμικὴ (πολιτικὴ) νοοτροπία και άσκησε κρατική εξουσία (πόλη του Βατικανού, 11 Φεβρουαρίου 1929-). Τη δεύτερη χιλιετία του δυτικού Χριστιανισμού διεπράχθησαν ὅσα τεκμηριωμένα αποδίδονται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία , όπως η καταπίεση της επιστημονικής έρευνας (Γαλιλαίος), τα δικαστήρια πίστεως (Ιερὰ Εξέταση ), η απαγόρευση κυκλοφορίας βιβλίων (index librorum prohibitorum) κ.π.ά.

Η σημερινὴ αδόκιμη απόπειρα προσεγγίσεως της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας απὸ τὶς Ορθοδόξες Εκκλησἰες έχει το σοβαρότατο κίνδυνο να επιφέρει σύγχυση και να ταυτισθούν στις συνειδήσεις των πολιτών της δυτικής Ευρώπης -και του κόσμου ολοκλήρου-μὲ την αμαρτωλή ιστορία του Ρωμαιοκαθολικισμού τους τελευταίους δέκα αιώνες. Να θεωρηθεῖ δηλαδὴ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ταυτίζεται μὲ τὴ ρωμαιοκαθολικὴ νοοτροπία καὶ πρακτική. Έτσι θα προσφερθεί άλλοθι στη Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, η οποία δεν έχει δείξει , πέρα των ευκαιριακώς προσεφρομένων αναπαυτικών λόγων, έμπρακτη αλλαγὴ νοοτροίας, αλλὰ συνεχίζει να διακηρύσσει πάντοτε τη μονοκρατορική αντίληψή της και να εφαρμόζει με εκλεπτυσμένη μεθοδολογία την ίδια πολιτική.

Οι Ορθόδοξοι οφείλουμε να προστατεύσουμε όχι απλώς την Ορθοσοξία, αλλὰ το Χριστιανισμὸ έναντι των εχθρών του ,και να αποδεικνύουμε ότι διατηρούμε την ευαγγελικὴ συνέπεια ως προς την αποφυγὴ της εκκοσμικεύσεως και της φιλαρχίας του κλήρου. Να διατηρήσουμε τις επαφὲς μας με τους Ρωμαιοκαθολικούς, αλλὰ μόνο ως διάλογο Αγάπης . Αυτή είναι το αλάνθαστο τεκμήριο, η έμπρακτη αγάπη ως νοοτροπία και ως πράξη , αλλά όχι ως γλυκερός συναισθηματισμός λόγος.

Το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία

Εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ" 12/2/2008

Νέα δυνατότητα συνειδητοποιήσεως του Θεού!

Η παλαιά και βασανιστική ερώτηση περί του γνωριστού του Θεού δε λύνεται με την προσφυγή στις θεωρίες , σύμφωνα με τις οποίες υπάρχουν περισσότερες των τεσσάρων διαστάσεων του Σύμπαντος της ύλης/ενέργειας .Δια της εντάξεως δηλαδή του Θεού σε μία διάσταση πέρα των τεσσάρων που ζούμε. Ασφαλώς όμως η συνειδητοποίηση της υπάρξεως περισσοτέρων -έως και δέκα- διαστάσεων της φυσικής πραγματικότητος υποβοηθεί την ανθρώπινη σκέψη. Και τούτο συμ-βαίνει,επειδή έτσι διευρύνεται η διάνοια και γίνεται νοητικά επιτρεπτό στον άνθρωπο να συλλαμβάνει την συμπαντική πραγματικότητα ως εκτεινόμενη πέρα της τετάρτης διαστάσεως. Και κατά λογική συνέπεια ο Θεός ή καλλίτερα η ενέργειά Του δύναται να κατανοηθεί ότι υπερβαίνει όλες τις διαστάσεις , αλλά ταυτοχρόνως τις διεμβολίζει και τις διαποτίζει, παραμένουσα πάντοτε ως υπεραισθητή παρουσία εντός και εκτός των άλλων διαστάσεων . Αν ο άνθρωπος φθάσει στην επίγνωση των πολλών διαστάσεων του Σύμπαντος -πράγμα όχι εύκολο, παρά τις διαβεβαιώσεις της Θεωρητικής Φυσικής- τότε δύναται να τολμήσει και το άλμα της παραδοχής μιάς και μοναδικής «αδιαστάτου», με βάση τους φυσικούς όρους, «διαστάσεως», αυτήν του Θεού.
[ιζ΄γ΄Βη΄]

Ανάσταση του σώματος

Συμβόλαιο αορίστου χρόνου η ζωή μας

Υπηρετούμε τη ζωή με άτυπο συμβόλαιο αορίστου χρόνου, το οποίο δύναται να καταγγελθεί/ανακληθεί οποιαδήποτε στιγμή με ή χωρίς προειδοποίηση. Το "αόριστο" του συμβολαίου έχει διπλή ανάγνωση. Για τους άθεους το αόριστο συμπίπτει με το οριστικό βιολογικό πέρας. Για του πιστούς η έννοια του αορίστου είναι παρατατική. Έχει αδιόρατη συνέχεια στην υπερ-χρονικότητα του χρόνου, την αωνιότητα. Στο χριστιανισμό ισχύει ως βασική πεποίθηση η επαναφορά του προσώπου στη ζωή με αναστοιχείωση ,δηλαδή την Ανάστασή του.
[ια΄α΄Βη΄]