Η Παλαιστίνη είναι η γενέθλια χώρα του Ιησού.

Η μοναδική παγκόσμια και ευρύτατα αποδεκτή από διαφορετικά έθνη προσωπικότητα, ο Ιησούς γεννήθηκε στην Παλαιστίνη (Βηθλεέμ) .Η Παλαιστίνη είναι η γενέθλια χώρα του Ιησού. Δεν είναι συνεπ'ως ούτε του Μωϋσέως, που γεννήθηκε 14 αιώνες πριν από τη γέννηση του Ιησού στην Αίγυπτο και ήταν αιγύπτιος πρίγκηπας, ούτε και του Μωάμεθ, που γεννήθηκε 470 χρόνια (πέντε αιώνες) μετά το Χριστό στη Μέκκα της Αραβίας. Συνεπώς μόνον ο Ιησούς έχει το κριτήριον της εντοπιότητος.
[κθ΄α΄Βη΄]

Αν δεν υπάρχει θεός...

Αν δεν υπάρχει θεός,τότε ο άνθρωπος θα πρέπει να είναι ένα πλήρες ζώο (100%), επειδή δεν θα κατέχει δυναμικά ιχνοστοιχεία του θείου στην ύπαρξή του, όπως διδάσκεται στο Χριστιανισμό με τη συμβολική φράση "κατ' εικόνα θεού και ομοίωση".

[κθ΄α΄Βη΄]

Η πίστη συνιστά πτητικό μηχανισμό ψυχής και διάνοιας

[ιη΄α΄Βη΄]

Η χριστιανική πίστη ανυψώνει τον άνθρωπο από την στάθμη του ζωϊκού οργανισμού στην διανοητική και ηθική οπτική της θεϊκής στάθμης .Προβάλλει την προοπτική της εξελίξεως προς το έσχατο τέλειο, διαδικασία που ονομάζει «θέωση του ανθρώπου». Αντιθέτως η ανάδρομη σκέψη και η προσκόλληση του νου στη θεωρία της εξελίξεως προβάλλει –ακουσίως ίσως- ως προοπτική την πίστη στην εικαζόμενη βιολογική αφετηρία του, δηλαδή την επαναζωοποίησή του. Ο Νίτσε έγραψε ότι η αναζήτηση του παρελθόντος οδηγεί στη βαρβαρότητα. Η Ανθρωπότητα ρέπει προς τη γείωση, αλλά μόνο η θρησκευτική πίστη που αξιοποιεί τη γνώση της προσφέρει το όραμα και τη δύναμη της απογείωσης.

Ιερατική λάμψη αγάπης από την Άρτα

Το παράδειγμα των τεσσάρων ιερέων της Άρτας , που βοήθησαν και κινητοποίησαν το Πανελλήνιο για τις δραματικές συνθήκες ζωής Αφγανών και Πακιστανών στην Άρτα μαρτυρεί ότι υπάρχουν κληρικοί στην Ελλάδα με επίγνωση της αποστολής τους να υπερασπισθούν την εικόνα του ανθρώπου , ανεξάρτητα από φυλή, γλώσσα και θρησκεία , έναντι των κοιμωμένων χριστιανών.Και να εφαρμόζουν όχι μόνο το δίδαγμα της παραβολής του Καλού Σαμαρείτη, αλλά καιτη χριστιανική αρχή που αποκλείει κάθε διάκριση :

"Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης,

δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος,

δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα.

όλοι σας είστε ένας ,χάρη στον Ιησού Χριστό"

(Παύλου,επιστολή προς τους Γαλάτες 3,28).

Οι ιερείς εφήρμοσαν και το θεμελιώδες αμφίπλευρο αξίωμα και κριτήριο του Ιησού για το ανθρώπινο μεγαλείο

"Σας βεβαιώνω πως αφού τα κάνατε γιά έναν από τους άσημους αδελφούς μου, τα κάνατε γιά μένα" (κατά Ματθαίον Ευαγγ. 25,40)

ή της ανθρώπινης μικρότητας αντίστοιχα :

"Σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους άσημους αδελφούς μου, δεν τα κάνατε ούτε για μένα" (κατά Ματθαίον ευαγγ. 25,45).

Αυτός είναι ο πραγματικός καθημερινός χριστιανισμός και αυτή η αληθινή χριστιανική ηθική.Και αυτή η γνήσια ποιμαντική δράση.

ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ,

ή με τη φρασεολογία του Χρυσοστόμου"Άρχοντες αρχόντων εισίν οι νόμοι " (MPG 54,596)

Το σχίσμα δεν είναι αμιγώς εκκλησιαστικό γεγονός

Το εκκλησιαστικό σχίσμα της Δυτικής από την Ανατολική Χριστιανοσύνη δεν υπήρξε-ούτε είναι-αμιγώς εκκλησιαστικό γεγονός.Τόσο τα αίτια όσο και τα αποτελέσματα υπήρξαν μικτά, δηλαδή πολιτικοεκκλησιαστικά.Και έμειναν όλους τους αιώνες που ακολούθησαν πολιτικοεκκλησιαστικά.

Αλλά από τον 20ό αίώνα επήλθε στις σχέσεις των κρατών κοπερνίκειος στροφή, ύστερα από τη δραματική και πολυαίμακτη τραδωδία τών δύο παγκοσμίων πολέμων και των πολλών τοπικών. Ανεπτύχθη ραγδαία ειρηνική προσέγγιση των Ευρωπαϊκών λαών και ανάπτυξη πολυμερούς συνεργασίας των ευρωπαϊκών κρατών.Ετσι επήλθε άμβλυνση η de facto οριστική άρση του πολιτικού υποβάθρου , δηλαδή της μακροχρονίου πολιτικής συνιστώσας του σχίσματος.

Το ίδιο χρονικό διάστημα, παρά τις σχετικές πρωτοβουλίες της Ορθοδόξου Εκκλησίας (1902, 1920 ),η εκκλησιαστική συνιστώσα του σχίσματος έμεινε πεισματικά αγκυλωμένη στο παρελθόν.Με συνέπεια να αυξάνωνται τα ερωτήματα περί της πιστότητος των Εκκλησιών προς την ουσία και το γνήσιο περιεχόμενο της διακηρυσσομένης αφοσιώσεως στο ιστορικό πρόσωπο , δηλαδή το λόγο και το έργο του Ιησού. Και το σκάνδαλο της διαιρέσεως παρέμενε-και παραμένει-ενεργό.

Η πολιτική συνιστώσα της ευρωπαϊκής ενότητος έφθάσε στην αποδοχή της ισοτίμου συνερ-γασίας για τη συλλογική αντιμετώπση των κοινών προβλημάτων και να σχεδιάζει ως Ευρωπαϊκή Ένωση πλέον, το κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών λαών, χωρίς τάσεις κυριαρχίας ή επικυριαρχίας του ενός κράτους στο άλλο,όπως συνέβαινε στο αιματηρό παρελθον.

Δυστυχώς δε συνέβη -και δε συμβαίνει-το ίδιο με την εκκλησιαστική συνιστώσα του σχίσματος. Το αμοιβαίο ανάθεμα, που συνώδευε το σχίσμα ήρθη αμοιβαίως (1965 ), εισήχθη μία περίοδος "διαλόγου αγάπης"(!),ως προετοιμασία της επομένης περιόδου του του ονομα-ζομένου "θελογικού διαλόγου".Ο διάλογος αυτός άρχισε ,αφού διεκόπη λόγω διακηρυχθέν-τος επιθετικού (προσηλυτιστικού) σχεδιασμού κατά της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας . Ο διάλογος επανήρχισε, αλλά εξελίσσεται με απώτερο στόχο την πλήρη ένωση (sic) , που επιδιώκεται με ακαδημαϊκή τύπου και σχολαστικής μεθοδολογίας συναντήσεις (δέκα έως τώρα) .
Το σκοπούμενο ,όπως έχει δηλωθεί (από ρωμαιοκαθολικής πλευράς) είναι η αποδοχή του παπικού αξιώματος μέσω αποσαφηνίσεων, με τις οποίες θα δικαιώνεται η ύπαρξη και λειτουργία του υπεροχικού διοικητικού μονισμού του ενός (του παπικού πρωτείου εξουσίας) , παράλληλα προς την αρχαία συλλογικότητα (εξουσιαστική συνοδικότητα), που ισχύει ως κορυφαία εξουσία της Εκκλησίας και συνεχίζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησίας.Το ερώτημα και το διακύβευμα του θεολογικού διαλόγου είναι:Τί συνιστά την κορυφαία εξουσιαστική έκφραση της Οικουμενικής Εκκλησίας,Ο Πάπας ή Οικουμενική Σύνοδος;
Εάν λάβει κάποιος την επισήμως εκπεφασμένη θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, και τη παγία και μη επιδεκτική φαλκιδεύσεως ορθόδοξη πίστη καί πράξη,η αποτυχία του διαλόγου δεν ευρίσκεται μακράν.
Ο περί του παπαικού αξιώματος θεολογικός διάλογος δεν είναι δυνατόν να συγκαλύψει τη μοναρχική δομή του παπικού αξιώματος , κατά τον τρόπο, που η ανθρώπινη σάρκα καλύπτει τον οστέϊνο σκελετό του ανθρώπου.

[ις΄α΄Βη΄]