Δείγμα μοναχισμού της Μετανεωτερικότητας;

Υπό του Ηλία Οικονόμου,


Το πρόβλημα της διαχειρίσεως της ιδιοκτησίας της Μονής Βατοπεδίου δεν είναι απλώς πολιτικοοικονομικό. Αλλά ηθικό, ιεροκανονικό και σε τελευταία ανάλυση βαθύτατα θεολογικό. Και τούτο επειδή αλλοιώνει θεμελιώδεις αρχές της Ορθοδοξίας και της Ορθοπραξίας.

Και βεβαίως, το κατέχειν (μεγάλην ακίνητον περιουσίαν ), το αγοράζειν και πωλείν ακίνητα και μετοχές ,το ανταλλάσσειν ακίνητα, το δανείζεσθαι χρήματα εντόκως, το κερδίζειν, το συγκροτείν εταιρείες- και μάλιστα υπεράκτιες- όπως και η καλλιέργεια δαπανηρών δημοσίων σχέσεων και τα συναφή συνιστούν νόμιμες οικονομικές δραστηριότητες, όταν τηρούνται οι σχετικοί νόμοι.Οι επιδιδόμενοι στις δραστηριότητες αυτές ασκούν θεμιτές δραστηριότητες, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών, φιλοσοφικών και πολιτικών πεποιθήσεών τους και του τρόπου ζωής, διατροφής , ενδύσεως και του τόπου διαμονής.

Εις πάντα τα ανωτέρω επεδόθησαν ο προεστώς και οι μετ’ αυτού εις την Ιεράν Σταυροπηγιακήν και Πατριαρχικήν .Μονήν του Βατοπεδίου συστηματικώς, παρά το απαγορευτικόν παρομοίων δραστηριοτήτων μοναχικὸν και ιερατικὸν ένδυμα, το οποίον περιβάλλονται. Έχοντες δε δώσει φρικτοὺς όρκους ενώπιον του τριαδικού Θεού να διάγουν βίον, πνευματικόν και μακράν κοσμικών δραστηριοτήτων, διεπόμενον και οριζόμενον απὸ ιεροὺς κανόνες , απαγορευτικοὺς πάσης κοσμικής μερίμνης και ασχολίας.

Η αποκαλυφθείσα κραυγαλέα και έμπρακτος δυσαρμονία συνιστά εξαλλαγή του βίου από του μοναχικού στον κοσμικό χώρο, δηλαδή αναίρεση του μοναχικού ιδεώδους μέσω της πλήρους εκκοσμικεύσεως του βατοπεδινού μοναχισμού. Εκκοσμίκευση και μοναχισμὸς είναι εξ ορισμού μεγέθη ασύμβατα, επειδή το ένα αναιρεί το άλλο, δηλαδή τις αρχές και τους σκοπούς εκάστου. Η «αγορά», δηλαδή η οικονομική και πολιτική δραστηριότητα και η «ερημία» της πνευματικής ασκήσεως δεν δύνανται να συνυπάρξουν, επειδἠ η δραστηριότητα της πρώτης (και μάλιστα της θεοποιημένης αγοράς, όπως συμβαίνει την εποχή μας) αφυδατώνει και κατακαίει την πνευματικότητα με συνέπεια την απώλεια της μοναχικής ταυτότητας. Ο Ιησούς στο όνομα του οποίου είναι μοναχοί αποσαφήνισε το υποχρεωτικότητα της επιλογής ( «Θεὸς ή Μαμωνάς» ).

Ο χριστιανός άνθρωπος και εν προκειμένω ο κατά τεκμήριο πρωταθλητής του χριστιανικού βίου , ο μοναχός υποχρεώνεται να επιλέξει ποίον θα αγαπά και ποίον θα αποστρέφεται, το Χριστό ή το χρήμα. Μοναχισμός που αποτελεί προκάλυμμα οικονομικών δραστηριοτήτων δεν είναι αυθεντικός ορθόδοξος μοναχισμός, αλλά κατ’ όνομα μόνον. Άλλο είναι οι πράξεις πορισμού των αναγκαίων αγαθών λιτής και ολιγοδεούς επιβιώσεως του μοναχού, που είναι θεμιτὲς και αυτονόητες, και άλλο είναι η ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας πρωτοφανούς μεγέθους και δυσπεριγράπτου διαπλοκής.

Σύμφωνα με την αιδέσιμη παράδοση ο ορθόδοξος μοναχός διδάσκει με τα έργα του και με τη ζωή του. Είναι θεολόγος της πράξεως και πρωταθλητής της πνευματικής ασκήσεως. Ο ορθόδοξος μοναχός δεν είναι λειτουργός της Πολιτικής Οικονομίας, δηλαδή διαχειριστής χρήματος και πολιτικής δυνάμεως, αλλά ταπεινός διάκονος της Θείας Οικονομίας, δηλαδή του έργου του Θεού προς τους ανθρώπους.

Η Τρίτη χριστιανική χιλιετία της ιστορίας, η εποχή της μετανεωτερικότητας είναι de facto περίοδος εξετάσεως και λογοδοσίας της κρατούσης καταστάσεως της πίστεως και της ζωής των χριστιανών, κληρικών και λαϊκών. Συνιστά δε έλεγχο της στερεότητας και της ευρυθμίας των εκκλησιαστικών θεσμών, δηλαδή της Εκκλησίας ώστε να διαπιστωθεί, ύστερα από μία περίοδο έντονης αθεϊστικής επιθέσεως – που συνεχίζεται με τη μορφή της «δημιουργικής συγγραφής» (π.χ. το μυθιστόρημα ο κώδικας ντα Βίτσι, κ.ά) και επιστημονικοφανών δημοσιευμάτων ( Ντώκινς , η περί θεού αυταπάτη κ.ά. ) και διωγμών, ο βαθμὸς της εμμονής στα πιστευθέντα και παραδοθέντα πνευματικά αγαθά και η αντοχή των χριστιανικών αρχών στο πνεύμα του παρόντος αιώνος (θα προσέθετα, του απατεώνος, δηλαδή του απατηλού).

Η παρούσα κατάσταση του Ορθοδόξου μοναχισμού, όπως αποκαλύφθηκε στο συγκεκριμένο παράδειγμα παρουσιάζει σοβαρές αποκλίσεις από το παραδοθέν ασκητικό ιδεώδες και δρα κατά τρόπον έκκεντρον από τους τεθεσπισμένους απὸ τις οικουμενικές συνόδους ιερούς κανόνες. Η εκπεμπομένη δια των εκθέσμων ενεργειών μοναχική ταυτότητα δεν ανταποκρίνεται προς την γνησιότητα του Ορθοδόξου Μοναχισμού.

Η θλιβερή και φθοροποιός εκτροπή θα είχεν αποτραπεί ,αν διετηρείτο η ιεροκανονική τάξη διαχειρίσεως της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας. Ιεροί Κανόνες υπάρχουν από μακρού χρόνου, και , εφαρμοζόμενοι τηρουμένων των καιρικών αναλογιών, θα απέτρεπαν την κραυγαλέα εκκοσμίκευση και τον διασυρμό του μοναχικού σχήματος και το ορθόδοξο ήθος. .Χαρακτηριστικός και καθοδηγητικός της ορθοδόξου αντιλήψεως περί της διαχειρίσεως της εκκλησιαστικής γενικώς και της μοναστηριακής ειδικώς περιουσίας είναι ο Β΄κανόνας της 7ης Οικουμενικής Συνόδου (Νικαία ,787 μ.Χ.). (Βλ. καὶ Ράλλη-Ποτλή, Σύνταγμα Θείων και Ιερών Κανόνων, τ. Β, σελ. 593 και εξής) Αυτός (και οι παλαιοί ερμηνευτές του) καθορίζει με σαφήνεια τους όρους διαχειρίσεως της εκκλησιαστικής και της μοναστηριακής περιουσίας, θέτει απαγορευτικούς όρους διαχειρίσεως και προβλέπει ποινές.

Συγκεκριμένα ορίζει τα ακόλουθα:
Α)Υπεύθυνος της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι ο επίσκοπος, της μοναστηριακής ο ηγούμενος.

Β) Η διαχείριση της περιουσίας διέπεται από τη θεολογική αρχή να γίνεται ως εάν την παρακολουθεί ο Θεός (« ως Θεού εφορώντος» ), επειδή πρόκειται περί περιουσίας του Θεού, ανήκει εις «τα του Θεού».

Γ) Για τον προηγούμενο λόγο, δεν επιτρέπεται ο σφετερισμός οποιουδήποτε μέρους της από τον υπεύθυνο διαχειριστή.

Δ) Δεν επιτρέπεται επίσης να χαρίζονται στους συγγενείς όσα ανήκουν στο Θεό., Αν δε αυτοί είναι πτωχοί, πρέπει να ενισχύονται ως πτωχοί , χωρίς να γίνεται αφαίρεση περιουσίας.

Ε) Αν προβάλλεται ως πρόφαση ότι ο αγρός είναι ζημιογόνος και δεν είναι σε τίποτε χρήσιμος, τότε δεν επιτρέπεται να παραχωρείται στους τοπικούς άρχοντες.

Στ) Επιβάλλεται να παραχωρείται ο άγονος ή ασύμφορος αγρός μόνο σε - προφανώς ακτήμονες- κληρικούς ή γεωργούς,

Ζ)) Αν γίνει πονηρή μεθόδευση και ο αγρός από τους κληρικούς και τους γεωργούς περιέλθη μέσω αγοράς στον άρχοντα, η αγοραπωλησία είναι άκυρη και η ιδιοκτησία του αγρού επανέρχεται αναλόγως ,στο μοναστήρι ή στην επισκοπή.

H) Ο ηγούμενος ή ο επίσκοπος που μεθόδευσαν με δόλο τα πράγματα ελέγχονται και απομακρύνονται, ο μεν ηγούμενος από το μοναστήρι, ο δε επίσκοπος από την επισκοπή του, επειδή κακοδιαχειρίζονται (διασκορπίζουν) αυτά που δε (μόχθησαν να) συγκεντρώσουν οι ίδιοι».

Η εφαρμογή των διαχειριστικών κατευθύνσεων του κανόνος της 7ης Οικουμενικής (δηλαδή παγχριστιανικής ισχύος,) Συνόδου θα είχε πολλές ευεργετικές συνέπειες. Δεν θα ετίθετο ποτέ ζήτημα παραχωρήσεως, πωλήσεως ή ανταλλαγής της Βιστωνίτιδας με το ελληνικό κράτος και τους επιχειρηματίες .Η περιουσία θα έμενε άθικτη ως συμβολή στην οικολογική ανάγκη της εποχής και ως έμπρακτη απόδειξη της οικολογικής κατευθύνσεως της Ορθοδοξίας. Η εμπορική νοοτροπία υπονόμευσε τις πολυετείς οικολογικές προσπάθειες του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νέας Ρώμης. Προσπάθειες που ο Πατριάρχης προέτεινε στην πρόσφατη Σύναξη των Ορθοδόξων Πατριαρχών και Αρχηγών των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, να ενεργοποιηθούν σε πανορθόδοξη έκταση, δηλαδή διηπειρωτικώς.

Ένα τμήμα της περιοχής θα έπρεπε, σύμφωνα με τις πρόνοιες του μνημονευθέντος κανόνος , να δοθεί σε ακτήμονες παλαιούς και νέους γεωργούς, ασφαλώς με τη δέσμευση να μη μεταπωληθεί, αλλά με τον όρο να καλλιεργείται . Το αυτό θα έπρεπε να γίνει, πάλι με βάση την ίδια πρόνοια του κανόνος, για ακτήμονες κληρικούς.

Η παραβίαση του κανόνος πρέπει να επισύρει τις προβλεπόμενες συνέπειες, δηλαδή την επαναφορά των πωληθέντων ή ανταλλαγέντων στην ιδιοκτησία της μονής. Και την απομάκρυνση του ηγουμένου από της θέσεώς του, «επειδή διασκόρπισε κακώς, εκείνα που δεν συγκέντρωσε με ίδους κόπους», πάντοτε σύμφωνα με τον κανόνα. Το αυτοδιοίκητο των μονών του Αγίου Όρους δεν αναιρεί την ισχύ των ιερών κανόνων. Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν γνωρίζει την νεώτερη έννοια της «αξιοποιήσεως της εκκλησιαστικής περιουσίας», που προέρχεται από τον οικονομικό χώρο και έχει υιοθετηθεί από την πρακτική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Η υιοθέτησή της αρχής αυτής από τους Ορθοδόξους δηλώνει ώσμωση.

Είναι δε προφανής αντίφαση και ειρωνεία, την ώρα που το Άγιο Όρος διατυπώνει ζωηρές επιφυλάξεις για τον διάλογο με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, να υιοθετεί τις οικονομικές πρακτικές της. Να εγκαταλείπει δηλαδή τις αρχές και το πνεύμα που ανέδειξαν τον ορθόδοξο μοναχισμό, δηλαδή ότι ο Θεός δεν πωλεί στους ανθρώπους, αλλά χαρίζει. Και ότι η γη υπάγεται στις δωρεές (χάριτες ) του Θεού προς τον άνθρωπο! Αυτή τη θεολογική αντίληψη υποκρύπτει και σ’ αυτήν αναφέρεται ο κανόνας, όταν χρησιμοποιεί τις φράσεις «ως θεού εφορώντος» και «συγγενέσιν ιδίοις τα του θεού (μη) χαρίζεσθαι».

Προφανώς, η λογική των κανόνων περί της διαχειρίσεως της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας είναι άλλης τάξεως από την σημερινή, αλλά πρέπει να ισχύει για να υφίσταται ανόθευτος ορθόδοξος μοναχισμός, όπως πρέπει να ισχύουν και τα χρυσόβουλα, καίτοι προέρχονται από πολιτεία άλλης τάξεως (βυζαντινή αυτοκρατορία), της οποίας θεωρούμε ότι η σημερινή Ελλάδα αποτελεί κληρονόμο (και όχι κατακτητή) και μερική εδαφική συνέχεια .

Δυστυχώς ο ηγούμενος της Μονής εμφανίζεται να αγνοεί και να καταπατά αδεώς τους ιερούς κανόνες, την περί δωρεάς (χάριτος) την Ορθόδοξη Θεολογία κ.λπ. , όπως και ν αδιαφορεί για τις συνειδητές οικολογικές κατευθύνσεις της σημερινής Ορθοδοξίας. Και κάθε Ορθόδοξος δικαιούται και οφείλει να διερωτάται , τι μοναχισμός και τι μοναχός είναι εκείνος που πορεύεται με κριτήριο τον εαυτό του προς την αντίθετη κατεύθυνση εκείνης που απαιτεί η παράδοση και η ανακαίνιση της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Αυτός θα είναι ο ορθόδοξος μοναχισμός της μετανεωτερικότητας, θα πολλαπλασιάζει την οικονομική δύναμη και θα αδιαφορεί για τα αδύναμα μέλη της Εκκλησίας και μάλιστα των χωρών της Εξωτερικής Ιεραποστολής;

ΗΛΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
29.11.2008

Γιατί το όραμα της πλήρους ενώσεως Ρωμαιοκαθολικής και Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι ανεπίτευκτο;

Friday, June 8, 2007

Το ελκυστικό και επιθυμητό όραμα της πλήρους ενώσεως της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (ΡΚΕ) με την Ορθόδοξη Εκκλησία (ΟΕ) δεν δύναται να θεωρείται εφικτό τον παρόντα αιώνα, τουλάχιστον .Οι λόγοι είναι πολλοί και σαφείς.

Ενδεικτικώς:

1.Μεταξύ του Σχίσματος του 1054 και της 7 Δεκεμβρίου 1965 (ημερομηνία επισήμου άρσεως του Αναθέματος, που επισημοποίησε το Σχίσμα) μεσολάβησε μία χιλιετία (ακριβέστερα 911 έτη, ή 303 γενεές χριστιανών) ενεργητικής εχθρικής ακοινωνησίας .


2.Κατά τα 911 αυτά χρόνια συνέβησαν τεράστιες αλλαγές στην παγκόσμια και την ευρωπαϊκή ιστορία και στη ΡΚΕ,που εδημιούργησαν τεράστιο χάσμα. Στις παλαιές δογματικές διαφορές του Filioque,κ.λπ. που υφίστανται ακόμη, προστέθηκαν νέες. Συγκεκριμένα η ΡΚΕ μετετράπει από αμιγής Εκκλησία σε διφυή , εκκλησιαστική και κρατική οντότητα (Βατικανό και Αγία Έδρα). Ετσι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει απέναντι της ένα άγνωστο μέγεθος την εποχή της διασπάσεως των σχέσεων. Και δε μπορεί να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα, που δρά ταυτοχρόνως ως Εκκλησία και ως κράτος, επειδή τίθεται , αυτομάτως, το ερώτημα περί της ταυτότητος της Εκκλησίας. Τί είναι η Εκκλησία πνευματική ή κρατική οντότητα; Και πώς διατηρεί τη συνέπεια με τη στάση του Ιδρυτού της να αποστασιοποιηθεί από την κοσμική εξουσία (Πειρασμός του Ιησού, ); Ποίον εκ των δύο εξουσιών υπηρετεί, την κοσμική εξουσία ή τη λυτρωτική;

3.Αναπτύχθηκε προγραμματισμένη δράση της ΡΚΕ γιά να απορροφήσει εμπερίστατες τοπικές ΟΕ με το σύστημα της Ουνίας. Ένδεκα έτη (Σύνοδος Λατερανού 1215) μετά την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους της Τετάρτης Σταυροφορίας (1204) ετέθη σε εφαρμογή η επινόηση της διακρίσεως μεταξύ του λειτουργικού τύπου(ρυθμού) και εκκλησιαστικής διοικήσεως .Και οι Ορθόδοξοι περιθωριοποιήθηκαν ως άλλος, θεμιτός ,λατρευτικός ρυθμός(!), χαρακτηρισθέντες και χαρακτηριζόμενοι οι ενωθέντες με τη ΡΚ. Εκκλησία ως ελληνόρρυθμοι (!).

4.Τους επόμενους αιώνες επεκράτησε εχθρότητα της ΡΚΕ κατά της Ορθοδόξου, που ωδήγησε και σε πλήρη άγνοια της δευτέρας από την πρώτη. Προσφάτως (2006) ομολογήθηκε από την Α.Α. τον Πάπα Βενέδικτο τό 16ο ότι έως τη δεκαετία του 1960 (!):"Η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν σχεδόν απούσα.Δεν ήταν γνωστή, ήταν πολύ μακρινή γιά μας , μιά πραγματικότητα εντελώς ασαφής μέσα στη ζωή μας". [περιοδ.Ανάπλασις 2006 ].

5.Η ΡΚΕ αυτοδεσμεύτηκε με διαφόρες συνοδικές αποφάσεις,και μάλιστα στη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού [ βλέπε τις δογματικές Διατάξεις,Περί Εκκλησίας (1964), Περί Οικουμενισμού, ( ), Για τις Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες ( ), κ.ά.] κατά τρόπο απαγορευτικό γι αυτήν ,και απαράδεκτο για τους Ορθοδόξους.Το γεγονός αυτό δεσμεύει την επάνοδο των σχέσεων τους στην κατάσταση προ του (status quo ante)Σχίσματος, που είναι σύμφωνη με τις ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΥΣ ΤΗΣ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

6. Εκδηλώνονται μείζονες, αλλά και ελάσσονες πρωτοβουλίες της ΡΚΕ, που υπονομεύουν το θεολογικό διάλογο. Τελευταία , η διαγραφή από το Παπικό Ημερολόγιο του Τίτλου Πατριάρχης της Δύσεως, με συνέπεια να εξουδετερώνεται εκ των προτέρων το αρχαίο σύστημα της Πενταρχίας των Πατριαρχών ως βάση προωθήσεως της διοικητικής ενότητος .


7.Επί πλέον αναδύεται ο υφιστάμενος διαφορισμός των αντιλήψεων των διαλεγομένων γιά την ποιότητα της ενώσεως. Η ΡΚΕ αντιλαμβάνεται την ένωση ως διοικητική συγχώνευση (merge) κατά την πρακτική των βιομηχανικών κολοσσών, όπου το θέμα των συζητήσεων είναι ο αριθμός των θέσεων στὸ διοικητικό συμβούλιο (bord of directors).

Πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η απόρριψη κάθε προσπαθείας προσεγγίσεως δεν ανταποκρίνεται προς τη βούληση του Χριστού . Ο διάλογος της αγάπης και ο θεολογικός διάλογος πρέπει να συνεχισθούν ως διάλογοι αλληλογνωριμίας της διαθέσεως και της σκέψεως . Το δε όραμα της ενώσεως να περιορισθεί σε προσπάθεια οικοδομήσεως εμπράκτων σχέσεων αγάπης και συνεργασίας σε κοινούς στόχους υπέρ της Ανθρωπότητος. Ένας ρεαλιστικός προγραμματισμός θα επιδιώξει τη μεγιστοποίηση των καλών σχέσεων και τη σταδιακή άρση των σοβαρών καταλοίπων της προηγηθείσης χιλιετίας . Παραλλήλως,από την πλευρά των Ορθοδόξων πρέπει να καταρτισθεί ένας λεπτομερής κατάλογος των υφισταμένων διαφορών ουσίας και όχι θεμιτής ποικιλίας, και να τεθεί προς συζήτηση. Οι διαλεγόμενοι οφείλουν να κατανυγούν και να τρομάξουν από τη θέα των επι μέρους πτυχών του χάσματος, ώστε να οδηγηθούν σε αλλαγή νοοτροπίας και στάσεως , δηλαδή σε αλλαγή νοοτροπίας(μετάνοια). Η άρση του αναθέματος δεν κατήργησε, ούτε συγκαλύπτει τις νοσογόνους νοοτροπίες και το χάσμα της ουσιαστικής αποστασιοποίησης των Εκκλησιών.







Posted by elia oikonomou at 8:10 AM

Labels: ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ


Sunday, June 3, 2007
Η Θεοτόκος
Αγαπητέ κ. Κ..........,

Το άρθρο σας της 15ης Αυγούστου [σ.σ.εφημ.Καθημερινή]απετέλεσε έκπληξη, επειδή δεν επίστευα ότι ήταν δυνατό παρόμοιο συλλογιστικό επίτευγμα. Και εξηγούμαι. Ο τίτλος του, πρώτον, « Μεταμορφώσεις της Μαρίας απο τη Ναζαρέτ», δεν δικαιώνεται από την ακολουθούσα συλλογιστική. Δεν αναφέρετε κάποιο στοιχείο ή μαρτυρία περί μιάς ή περισσοτέρων (ώστε να δικαιολογείται ο πληθυντικός) μεταμορφώσεων της προσωπικότητός της, καθ’ ημάς δε τους Χριστιανούς, Θεοτόκου. Δεύτερον, αμφισβητείτε την ύπαρξη «τεκμηριωμένων στοιχείων», σωματομετρικών και χαρακτηρολογικών. Αλλά στοιχείο και τεκμήριο βιογραφικό ενός ιστορικού προσώπου συμπίπτουν εννοιολογικώς. Τρίτον. Εφόσον κατά τη διαλεκτική αφετηρία της συλλογιστικής σας δεν υπάρχει «τεκμηριωμένο στοιχείο» περί της προσωπικότητος της μητέρας του Ιησού, από ποιά μορφή και σε ποιά μεταμορφώθηκε ; Και ποιά είναι τα «τεκμηριωμένα στοιχεία» , στα οποία, σύμφωνα με την προτεθείσα, απαίτησή σας στηρίζετε τον ισχυρισμό σας; Τρίτον, πράγματι –και συμφωνώ μαζί σας υπερθεματίζων - η Μαρία ήταν όχι «μάλλον άσημη», αλλά παντελώς άσημη, τότε. Και, όπως σας είναι γνωστό, για τους ασήμους κοινωνικά ανθρώπους δεν διασώζονται πολλές μαρτυρίες. Τέταρτο, δεν είναι ακριβές ότι , καίτοι δεν προήρχετο , όπως και ο Ιησούς ,από τη «λευκή φυλή», «έγινε ο Θεός της λευκής φυλής». Κάποιος θα ηδύνατο να υποθέση ότι η φράση αυτή αναδίδει μία συγκεκαλυμμένη οσμή ρατσισμού. Παρά ταύτα είναι σαφέστατο ότι ο Ιησούς έγινε, ευθύς εξ αρχής, αποδεκτός από λευκούς και μη. Εάν παραλείψω τους πρώτους ,που τον ακολούθησαν, τούς Εβραίους, είναι πασίγνωστη η έκταση της αποδοχής Του από τους Αιγυπτίους κ.ά., οι οποίοι δεν ανήκουν στη λευκή φυλή. Σήμερα δε λατρεύεται από φυλές όλων των χρωμάτων σε περισσότερες χώρες από τις μετέχουσες στον Ο.Η.Ε. Πέμπτο. Επειδή προσφύγατε και στο διαλεκτικώς άσχετο θέμα της εικονογραφήσεως της Θεοτόκου, ποιός σας είπε ότι «απέτυχε παταγωδώς» η εικονογράφηση της μέ χαρακτηριστικά μαύρης;
Μετά από αυτή τη συλλογιστική, καταλήγετε στο, προφανώς, προτεθέντα «δια ταύτα» της εκθέσεως της ιδιωτικής σας, παντελως ατεκμηριώτου, θέσεως σας, υπό το φραστικόν ένδυμα της διερωτήσεως.
Και το μεν δικαίωμα να εκφράζει κάποιος τις προσωπικές του πεποιθήσεις είναι δεδομένον, αλλά χωρίς να προσβάλλει με ιδιάζουσα διαλεκτική βαναυσότητα προπαγανδιστού τις πεποιθήσεις των εκατομμυρίων Ελλήνων, την επίσημη ημέρα απονομής τιμής στη Θεομήτορα, από το Πανελλήνιο. Αυτό, συνοδευόμενο από τους πολιτικούς και πολιτειακούς άρχοντες του, την ετίμησε, σεις δε επιχειρήσατε με την μέθοδο της λεγομένης «δημιουργικής συγγραφής» του Dan Brown (κώδικας ντα Βίτσι) να παρουσιάσετε τη μυθοπλασία ως πραγματικότητα. Ο Dan Brown (βλ. την επίσημη ιστοσελίδα του http://www. danbrown.com ) γράφει ότι το έργο του είναι «νουβέλα» και όχι ιστορία (κατά λέξη, « The Da Vici Code is a novel and therefore a work of fiction»). Σεις προτρέπετε τους αναγνώστες της Καθημερινής, να διερωτηθούν, αν υπάρχει Δημιουργός ή όχι! Χρόνια πολλά και καλλίτερα!
Με τιμή

Posted by elia oikonomou at 7:31 PM

Labels: ΘΕΟΛΟΓΙΑ


Η ανθρώπινη μορφή

Η θετική αποτίμηση της ανθρώπινης μορφής έθεσε τις βάσεις της αρχαιοελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το ανθρώπινο σώμα εκτιμήθηκε ως έκφραση της ψυχής (οία η μορφή τοιάδε και η ψυχή). Ως κανόνας τελειότητας ωρίστηκε το συναμφότερο "καλός καγαθός". Η σμίλευση του υγιούς σώματος στηρίχθηκε στα γυμναστήρια.Τα μουσεία είναι γεμάτα από δείγματα.


Η ωραιότητα της μορφής καθιερώθηκε ως ο ελληνικός κανόνας του ανθρωπίνου στην γλυπτική. Ο κανόνας αυτός επεκτάθηκε στο χώρο της σκέψης. Και ο διάλογος αναδείχθηκε σε σμίλη αναζητήσεως του αληθινού. Υποστηρικτικός θεσμός η παιδεία, που χαρακτηρίστηκε "δώρο των θεών" ( ).


Ο Χριστιανισμός ενσωμάτωσε τη σμίλη του ελληνικού πνεύματος στα απαραίτητα παιδευτικά εργαλεία ( προτροπή Ωριγένη ).


Στον ελληνιστικό χώρο η προβολή της μορφής του ανθρώπου έγινε σε βάρος (ετεροβαρής) της έκφράσεως της ψυχής. Αντιθέτως, ο Χριστιανισμός δεν προέβαλε ,αλλά χρησιμοποίησε με την εικονογραφία το σώμα γιά την έκφραση της ψυχής. Ιδιατέρως στην ανατολική χριστιανο-σύνη το ζητούμενο και προβαλλόμενο δεν είναι η ωραιότητα του σώματος, αλλά της ψυχής του ανθρώπου, που αλλοιώνει η θέωση, αλλά και τα μαρτύρια ως σώμα χωρίς "είδος και κάλλος". Στη δυτική χριστιανοσύνη, η καθυστερημένη (14ος αιώνας) αφομοίωση της ελ-ληνικής Τέχνης προέβαλε τη μυική ισχύ του σώματος , ακόμη και σε ουράνιες σκηνές (ροκοκό).


Στην Τέχνη του σύγχρονου δυτικού κόσμου , η ανθρώπινη μορφή διασπάστηκε και διαλύθηκε, με συνέπεια να παρουσιάζεται ο άνθρωπος χωρίς είδος και κάλλος με το κυβισμό και τις άλλες τεχνοτροπίες.

Posted by elia oikonomou at 6:51 PM

Labels: Καλές Τέχνες


Subscribe to: Posts (Atom)

Ο αιώνιος Ύμνος της Αγάπης

Μεταβυζαντινὰ μελίσματα καὶ λυρίσματα βιβλικοῦ λόγου




Κείμενα: Ἠλία Β. Οἰκονόμου ’Aθῆναι 2006


Ὅποιος δὲν ἀγαπᾶ, δὲ γνωρίζει τὸ Θεό, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Ἡ πλέον δυσπρόσιτη ἔννοια, τὸ πλέον ἀσύλληπτο Ὄν, ὁ Θεὸς ἔχει ἕνα εὐχερέστερο γιὰ τὸν ἄνθρωπο τρόπο συλλήψεως, τὸ βίωμα τῆς ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ συνεκδοχικῶς πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ πρὸς τὸν ἑαυτό μας εἶναι ἔμφυτη, δηλαδὴ ἀδίδακτη, ὅπως ἔγραψε πρὶν ἀπὸ 16 αἰῶνες ὁ Μ.Βασίλειος. Ἀλλὰ τὸ ἔλλειμμα τῆς τριπλῆς ἀγάπης εἶναι τὸ καίριο παθολογικὸ σύμπτωμα τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ προσδιορίζεται καὶ ὡς Νεωτερικότητα , ὡς Νέα Ἐποχή, καὶ ὡς Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Τὴν ἀπόσβεση τοῦ ἐλλείμματος ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, μιᾶς κοινωνίας, ποὺ θέλει νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ ἀγαπᾶται, ἐπιχειρεῖ νὰ ὑποβοηθήση τὸ, συμβατικῶς, χαρακτηριζόμενο ὡς «ὁρατόριο», πράγματι δὲ μέλισμα, δηλαδὴ μελωδία, καὶ λύρισμα, δηλαδὴ λυρικὸς λόγος. Ἡ πηγὲς τοῦ ἔργου προέρχονται ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, ποὺ εἶναι σεβάσμια κείμενα ἡλικίας 2000 ἕως 3000 ἐτῶν.Τόσο παλαιὸς εἶναι ὁ πόθος καὶ τὸ παναθρώπινο αἴτημα τῆς ἀγάπης.
Ἡ σύγχρονη μορφὴ τοῦ βιβλικοῦ λόγου ἐντάσσεται σὲ τέσσερα αὐτοτελῆ μελίσματα, καὶ κορυφώνεται στὸ πέμπτο.


Τὰ πρῶτα τέσσαρα μελίσματα τοῦ Αἰώνιου Ὕμνου ἀναφέρονται στὴν καθημερινότητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνεται καὶ τὴν ἐξυμνεῖ ὁ ἄνθρωπος. Σὲ αὐτὰ ἀπουσιάζει ἡ λέξη ἀγάπη, ἀλλὰ ὑπάρχει τὸ θεϊκὸ γεγονὸς τῆς ἀγάπης. Παρέλκει ἡ χρήση τῆς λέξεως, ἐπειδή, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν κορύφωση τοῦ πέμπτου μελίσματος , ἡ φράση «ἀγάπη τοῦ Θεοῦ» εἶναι περιττολογία, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀγάπη. Στὸ πέμπτο μέλισμα χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη ἀγάπη, ὡς ἀνθρώπινη ποιότητα καὶ ἐκδήλωση .

Στὸ πρῶτο μέλισμα ὑμνεῖται ἡ ἀσύγκριτη πηγὴ τῆς ἀγάπης , ὁ Θεός. Στὸ δεύτερο μέλισμα ἐκφράζεται ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸ Θεὸ γιὰ τὴν κατασκευὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Στὸ τρίτο μέλισμα ἐξαίρεται ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ σὲ κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς. Στὸ τέταρτο μέλισμα ἐξυμνεῖται ἡ ἀναπόφευκτα παροῦσα στὴ ζωή μας ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Στὸ πέμπτο μέλισμα, ποὺ εἶναι τὸ κορυφαῖο, ἐξυμνεῖται ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου στὶς τρεῖς πτυχές της. Ἡ διαλεκτικὴ σχέση ὅλων τῶν δυνατοτήτων τοῦ ἀνθρώπου σὲ σχέση μὲ τὴν ἀγάπη ( τὸ ἄν, τὸ ἀλλὰ ,καὶ τὸ τότε). Ἀντιδιαστέλλεται ὑμνητικὰ ἡ ἀγάπη ἀπὸ τὶς ἀρνητικὲς καὶ ταυτίζεται μὲ τὶς θετικὲς ποιότητες τῆς ζωῆς. Ὑμνεῖται ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου συγκριτικὰ μὲ τὴ γνώση του καὶ τὸ μέλλον της. Καὶ ὁ ὕμνος κορυφώνεται μὲ τὴ συγκριτικὴ ὑπεροχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης, λόγω τῆς προελεύσεώς ἀπὸ τὴν ἀσύγκριτη πηγὴ , τὸ Θεό.

Ὁ συνθέτης τοῦ πρωτοτύπου καὶ ἰδιαιτέρως ἀπαιτητικοῦ μουσικοῦ μέλους , ἐκγυμναστὴς τῆς χορῳδίας καὶ τῆς παραδοσιακῆς ὀρχήστρας εἶναι ὁ (παλαιὸς φοιτητής μου) Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρῆστος Κυριακόπουλος. Προσωπικὰ τὸν εὐχαριστῶ ἐκ μέσης καρδίας, ἐπειδὴ πρῶτον μὲ προεκάλεσε νὰ τοῦ δώσω ἕνα κείμενο γιὰ νὰ τὸ μελοποιήση καὶ δεύτερον, ἐπειδὴ τὸ ἐμελοποίησε, ἀξιοποιώντας τὶς πλούσιες δυνατότητες τῆς βυζαντινῆς καὶ δημοτικῆς μουσικῆς παραδόσεώς μας. Αὐτὴ ἡ παράδοση ἐμπερικλείει, ὅπως εἶναι γνωστό, τὴν ἀρχαιοελληνικὴ μουσικὴ κληρονομιὰ καὶ ἐπιβιώνει, ἐκτὸς τῆς θείας λατρείας τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ στὸ παραδοσιακό μας τραγούδι.

Σᾶς παραδίδω (διὰ τῆς χορωδίας καὶ τῶν μουσικῶν ὀργάνων) τὸν αἰώνιον ὕμνο τῆς ἀγάπης ,καὶ ἐσᾶς στὸν Αἰώνιο Ὕμνο τῆς Ἀγάπης, ὡς αἰχμαλώτους του*.


Ἠλίας Β.Οἰκονόμου,
Ὁμότιμος καθηγητὴς τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν


* Προλόγισμα κατὰτὴν πρώτη δημόσια ἐκτέλεση τοῦ ἔργου, Κηφισιὰ 21. Δεκεμβρίου 2006


***************************** ************************

Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ<
Μεταβυζαντινὰ μελίσματα καὶ λυρίσματα βιβλικοῦ λόγου


********************************************************



ΤΟ ΜΕΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΣΥΓΚΡΙΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ



Κορυφαῖος( ἀπὸ ψηλὸ βῆμα, ἄμβωνα)
Ποιὸς κράτησε στὴν χούφτα του ὅλου τοῦ κόσμου τὰ νερά;

Χορός (εἰσερχόμενος ψάλλει ἀργά)
Κανείς! Κανείς! Ποτέ!

Κορυφαῖος
Ποιὸς μέτρησε τῶν οὐρανῶν τὴν ἔκταση μὲ τὴν παλάμη του;

Χορός
Κανείς! Κανείς ! Ποτέ!

Κορυφαῖος
Ποιὸς ἔπιασε στὰ τρία δάχτυλά του ὅλης τῆς γῆς τὸν κουρνιαχτό;

Χορός
Κανείς! Κανείς ! Ποτέ!

Κορυφαῖος
Ποιὸς ζύγισε σὲ ζυγαριὰ τοὺς λόφους καὶ τὰ βουνὰ τῆς γῆς;

Χορὸς
Κανείς! Κανείς ! Ποτέ!

Κορυφαῖος
Ποιὸς ὥρισε τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ πότε;

Χορός
Κανείς! Κανείς! Ποτέ!


Κορυφαῖος
Ποιὸς Τοὔδωσε γνώσεις καὶ συμβουλές;

Χορός
Κανείς ! Κανείς! Ποτέ!

Κορυφαῖος

Ποιὸς Τὸν δίδαξε δικαιοσύνη καὶ σύνεση;

Χορός
Κανείς! Κανείς! Ποτέ!

Κορυφαῖος(ἀργά,συμπερασματικά)

Ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς σὰν τὴν τελευταία σταγόνα, ποὺ στάζει ἀπ’
τὸ κανάτι τοῦ κρασιοῦ , ἤ σὰν τὸ μόριο τῆς σκόνης, ποὺ δὲν ζυγίζεται.

Χορός
Ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς τίποτε μπροστά Του!

(Παρατεταμένο διάψαλμα ὀργάνων)



ΤΟ ΜΕΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Κορυφαῖος
«Ἐσὺ ἔφτιαξες ὅλη τὴν ὕπαρξή μου. Μὲ ὕφανες μέσ’ τὴν κοιλιὰ
τῆς μάνας μου».
Χορός
«Σ’εὐχαριστῶ, ποὺ μ’ ἔκανες πλᾶσμα Σου τόσο θαυμαστό!».

Κορυφαῖος
«Μὲ εἶδες τελειωμένο κιόλας, ὅταν ἤμουνα μᾶζα ἀσχημάτιστη ἀκόμα ».
Χορός
«Σ’εὐχαριστῶ, ποὺ μ’ ἔκανες πλᾶσμα Σου τόσο θαυμαστό!».

Κορυφαῖος
«Τὸ σῶμα μου δὲ Σοῦ ἦταν ἀθέατο, ὅταν σχηματιζόμουνα κρυφὰ
κι’ ἀναπτυσσόμουνα στῆς γῆς μάννας μου τὴ μήτρα»’
Χορός
«Σ’εὐχαριστῶ, ποὺ μ’ ἔκανες πλᾶσμα Σου τόσο θαυμαστό!».

Κορυφαῖος
«Καὶ στὸ βιβλίο Σου ὅλες γραμμένες οἱ μέρες μου, ποὺ πρόβλεψες
γιὰ μένα, ἀκόμα πρὶν ὑπάρξουν».
Χορός
«Σ’εὐχαριστῶ, ποὺ μ’ ἔκανες πλᾶσμα Σου τόσο θαυμαστό!».

Κορυφαῖος
«Θεέ μου, πολύτιμες γιὰ μένα οἱ ἄπειρες προθέσεις Σου».
Χορός
«Σ’εὐχαριστῶ, ποὺ μ’ ἔκανες πλᾶσμα Σου τόσο θαυμαστό!».

Κορυφαῖος
«Ἄν τὶς μετροῦσα, ἀπὸ τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης θἆταν περισσότερες».
Χορός
«Ὅλα ὅσα ἔκαμες εἶναι κόσμημα , κι’αὐτὸ καλὰ τὸ ξέρει ἡ ὕπαρξή μου. ».

Κορυφαῖος καὶ χορός
«Σ’εὐχαριστῶ, ποὺ μ’ ἔκανες πλᾶσμα Σου τόσο ζηλευτό!».

(Παρατεταμένο διάψαλμα ὀργάνων).



ΤΟ ΜΕΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ


Κορυφαῖος (γοργά)
Μὲ διερεύνησες καλὰ καὶ μὲ γνωρίζεις, Κύριε!

Χορὸς ( ἀργά )
Καὶ ξέρεις, ποτὲ εἶμαι καθιστὸς καὶ πότε ὄρθιος στέκω.
Ἀπὸ μακρυὰ τὶς διαθέσεις μου γνωρίζεις.

Κορυφαῖος
Καὶ βλέπεις ἄν ἐνεργῶ ἤ ἄπραγος παραμένω. Τὸ κάθε βῆμα μου κατέχεις.

Χορός
Καὶ πρὶν στὴ γλῶσσα μου ἀνέβη ἡ λέξη, τὴ ξέρεις κιόλας!


Κορυφαῖος
Ἀπὸ παντοῦ μὲ περιβάλλει τῆς προστασίας Σου τὸ χέρι.

Χορός (ἀργά)
Ἀξιοθαύμαστο εἶναι πόσο καλὰ μὲ ξέρεις. Ὑπέροχο! Νὰ τὸ συλλάβω ἀδυνατῶ.

(παρατεταμένο διάψαλμα ὀργάνων)





ΤΟ ΜΕΛΙΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ ΠΑΡΟΝΤΟΣ



Κορυφαῖος
Ποῦ μακρυά νὰ πάω ἀπὸ τὸ πνεῦμα Σου!;

Χορός
Καὶ πῶς νὰ ξεφύγω ἀπὸ τὴν παρουσία Σου!;

Κορυφαῖος
Ἄν πετάξω στὸ διάστημα κι’ ἄν περπατῶ στοὺς οὐρανοὺς...

Χορός (παρεμβαίνοντας κοφτά)
Ἐσύ ‘σαι ἐκεῖ!

Κορυφαῖος
Ἄν στρώσω τὸ κλινάρι μου στῆς γῆς τὰ βάθη καὶ τὸν Ἅδη...

Χορός (παρεμβαίνοντας ,κοφτά)
Μπροστά μου εἶσαι πάλι!

Κορυφαῖος
Ἄν ξεδιπλώσω τὰ φτερά μου καὶ πετάξω ’κεῖ , π’ ὁ ἥλιος ξεμυτᾶ,
ἤ ἐκεῖ ποὺ βαπτίζεται στῆς θάλασσας τὴν ἅλμη....

Χορός (παρεμβαίνοντας, κοφτά)
Κι’ ἐκεῖ θὰ μὲ καθοδηγεῖ τὸ χέρι Σου , καὶ θὰ μὲ κρατάει ἡ εὔνοιά Σου.

Κορυφαῖος
Κι’ ἄν πῶ, ἄς μὲ σκεπάσει τὸ σκοτάδι, κι’ἄς γίνει νύχτα γύρω μου
τὸ φῶς...


Χορός (παρεμβαίνοντας, γοργά)
Κι’αὐτὸ δὲ θἆναι γιὰ Σένα σκοτεινό, ἀφοῦ σὰ μέρα καὶ τὴ νύχτα
θά φωτίζεις!

(παρατεταμένο διάψαλμα ὀργάνων )




ΤΟ ΜΕΛΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΡΥΦΑΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

Κορυφαῖος (ἐξαγγελτικά , ἀπ’ ἄμβωνος)
« Ἀκοῦστε εὐσεβεῖς , ἀσεβεῖς καὶ ἀμφιβάλλοντες. Θὰ σᾶς ψάλω σὲ ὕψος καὶ σὲ πλάτος, συγκριτικὰ καὶ χρονικά, τὶς τρεῖς ἀλληλένδετες ἀγάπες τοῦ ἀνθρώπου. Θὰ σᾶς τραγουδήσω τὴν πιὸ μεγάλη ἐντολὴ, ποὺ εἶναι τρεῖς μαζί, σὰν τὴν Ἁγιὰ Τριάδα. Γιὰ τὴν τέλεια ἀγάπη ποὺ ἐκτοπίζει τὸ φόβο ἀπ’ τὶς ψυχές. Γιατὶ ὁ φόβος φωλιάζει ὅπου ὑπάρχει κενὸ ψυχῆς καὶ ἄδειος ἀπὸ ἀγάπη χῶρος».

( παιάνισμα ἐγχόρδων)

Κορυφαῖος ( ἀργά καὶ μεγαλόπρεπα)
«Πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή, «Ν’ ἀγαπᾶς τὸν Κύριο τὸ Θεό σου...»

Χορός (παρεμβαίνοντας ὁρμητικά)
« Μὲ ὅλη τὴν καρδιά σου,
Μέ ὅλη τὴ ψυχή σου,
Μὲ ὅλο σου τὸ νοῦ
καὶ τὴ διάνοιά σου».

Κορυφαῖος
«Ἡ δεύτερη ἰσότιμη μὲ τὴν πρώτη καὶ διπλῆ ...»

Χορὸς (παρεμβαίνοντας)
«Ν’ἀγαπᾶς τὸν πλησίον σου, ὅπως τὸν ἑαυτό σου».


Κορυφαῖος
«Ναί! Καὶ τὸν ἑαυτό σου. Γιὰ νἄχεις τὸ μέτρο γιὰ τὴν ἰσάξια ἀγάπη πρὸς τοὺς ἄλλους».

Χορὸς
«Καὶ τὴν ὑπέρτιμη πρὸς τὸ Θεό σου»
(παιάνισμα ἐγχόρδων)

Κορυφαῖος
Καὶ τώρα, θὰ σᾶς ψάλω τὸ «ΑΝ», τὸ «ΑΛΛΑ» καὶ τὸ «ΤΟΤΕ»
τῆς γνώσης καὶ τῆς ἀγάπης».
(παιάνισμα)


Κορυφαῖος
«ΑΝ μπορῶ νὰ μιλάω ὅλες τὶς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων πάνω στὴ γῆ»,

Χορὸς (παρεμβαίνοντας)
«Καὶ τῶν ἀγγέλων, καὶ τῶν ἀγγέλων».

Κορυφαῖος
« Καὶ χειρίζομαι ἄριστα καὶ τὶς ἠλεκτρονικές...ΑΛΛΑ
( μικρὴ παύση) δὲν ἔχω ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους...»

Χορὸς (παρεμβαίνοντας ὁρμητικά)
«ΤΟΤΕ τὰ λόγια μου ἀκούγονται σὰν ἦχος χάλκινου σήμαντρου,
ἤ σὰν κούφιος ἀλαλαγμὸς κυμβάλου».

Κορυφαῖος
«ΚΙ ΑΝ ἔχω χάρισμα προφητικὸ καὶ εἶμαι κάτοχος ὅλων τῶν μυστηρίων,
τῆς γνώσης ,τῆς ἐπιστήμης καὶ ὅλης τῆς τεχνολογίας...»,

Χορὸς (παρεμβαίνοντας ὁρμητικά)
«κι’ ἄν ἀκόμη ἔχω ὅλη τὴν πίστη, καὶ μετακινῶ μὲ αὐτὴ βουνὰ »

Κορυφαῖος( μὲ ἔμφαση καὶ μικρὴ παύση)

«ΑΛΛΑ ...δὲν ἔχω ἀγάπη γιὰ τὸν δίπλα μου γνωστὸ ἤ ἄγνωστο..»

Χορὸς (παρεμβαίνοντας ὁρμητικὰ καὶ ἔντονα)
«ΤΟΤΕ εἶμαι ἕνα τίποτα! Ἕνα μηδενικό! Ναὶ ἕνα μηδενικό!»

(παιάνισμα ἐγχόρδων)

Κορυφαῖος
«ΚΙ ΑΝ σκορπίσω τὰ ὑπάρχοντά μου ὅλα στοὺς φτωχοὺς..»

Χορὸς (παρεμβαίνοντας)
«ΚΙ ΑΝ παραδώσω στὴ φωτιὰ τὸ σῶμα μου γιὰ ὁλοκαύτωμα ...»

Κορυφαῖος ( μὲ ἔμφαση καὶ μικρὴ παύση)
«ΑΛΛΑ... δὲν ἔχω ἀγάπη..»

Χορὸς (παρεμβαίνοντας)
«ΤΟΤΕ , αὐτὸ σὲ τίποτε δὲν μὲ ὠφελεῖ!»
(παιάνισμα ἐγχόρδων)
*
Κορυφαῖος
«Ἀγαπητοί μου ! Τὶ εἶναι καὶ τὶ δὲν εἶναι ἡ ἀγάπη, πρέπει νὰ μάθετε. Ἡ ἀγάπη..»
[Οἱ χοροὶ παρεμβαίνουν, ἀντιφωνικὰ, ἀργὰ καὶ ἔντονα]

Ἀνδρικὸς χορὸς
«Ἡ ἀγάπη ἔχει μακροθυμία»

Γυναικεῖος χορὸς
«Ἡ ἀγάπη ἔχει καλοσύνη»

Ἀνδρικὸς χορὸς
«Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ζηλόφθονη»

Γυναικεῖος χορὸς
«Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι κομπασμός»,

Ἀνδρικὸς χορὸς
«Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ὑπερηφάνεια»

Γυναικεῖος χορὸς
«Ἡ ἀγάπη εἶναι εὐπρέπεια»

Ἀνδρικὸς χορὸς
«Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἐγωϊσμός»,

Γυναικεῖος χορὸς
«Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἐρεθιστικότητα»,


Ἀνδρικὸς χορὸς
« Ἡ ἀγάπη λησμονεῖ τὸ κακὸ ποὺ ἔκαναν»,

Γυναικεῖος χορὸς
«Ἡ ἀγάπη δὲν χαίρεται γιὰ τὸ στραβὸ πού γίνεται»,

Ἀνδρικὸς χορὸς
«Ἡ ἀγάπη συμμετέχει στὴ χαρὰ γιὰ τὸ σωστό».

Γυναικεῖος χορὸς
«Ἡ ἀγάπη ὅλα τ’ ἀνέχεται,»

Ἀνδρικὸς χορὸς
«Ἡ ἀγάπη ὅλους τοὺς ἐμπιστεύεται»

Γυναικεῖος χορὸς
«Ἡ ἀγάπη γιὰ ὅλα ἐλπίζει»,

Ἀνδρικὸς χορὸς
«Ἡ ἀγάπη σ’ὅλα κάνει ὑπομονή » .

Κορυφαῖος
«Ἡ ἀγάπη δὲν θὰ πάψη ποτὲ νὰ ὑπάρχει!»

Κορυφαῖος
«Ἡ γνώση εἶναι προσωρινὴ .Κι’ἄν τὰ μηνύματα τῶν προφητῶν θὰ πάψουν νὰ ὑπάρχουν»,

Χορὸς
«Καὶ ἡ γλωσσολαλιά, ἐπίσης».

Κορυφαῖος
«Κι’ ἄν σταματήση καὶ ἡ γνώση τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ,
ἀφοῦ ἡ γνώση μας, ὅσο καὶ ἡ προφητεία μας
περιορίζονται σὲ μέρος τοῦ μέρους τῆς ἀλήθεια»ς.

Χορὸς
«Ὅμως σὰν ἔρθη τὸ τέλειο, ποὺ περιμένουμε,
τότε τὸ μερικὸ, ποὺ ἔχουμε, θὰ πάψη νὰ ὑπάρχη».
(παιάνισμα ἐγχόρδων)

Κορυφαῖος
«ΤΩΡΑ, βλέπουμε ὅλα τὰ πράγματα θαμπά,
μὲ διαύγεια κατὰ προσέγγιση,
σὰν μέσα ἀπὸ μεταλλικὸ καθρέπτη»,

Χορὸς
«ΤΟΤΕ , θὰ δοῦμε τὸ Θεὸ πρόσωπο μὲ πρόσωπο».
Κορυφαῖος
«ΤΩΡΑ, ἐγὼ καὶ σὺ γνωρίζουμε μέρος μόνο τῆς ἀλήθειας»,
Χορὸς
«ΤΟΤΕ, θὰ γνωρίσουμε, ἐγὼ καὶ σὺ ὅλα μὲ πληρότητα,
ὅπως μᾶς γνωρίζει ὁ Θεός!»
(παιάνισμα ἐγχόρδων

*
Κορυφαῖος
«Φίλοι μου! Τρία εἶναι, ἀπ’ ὅλα ποὺ ὑπάρχουν στὴ ζωὴ, καὶ κορυφαῖα καὶ ἀνώλεθρα.
Καὶ θὰ μείνουν γιὰ πάντα στὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος»,

Χορὸς (ἀργὰ καὶ μὲ ἔμφαση)
« Η ΠΙΣΤΗ ! Η ΕΛΠΙΔΑ ! Η ΑΓΑΠΗ !».

Κορυφαῖος
«Ναί, (μικρὴ παύση) ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο κι’ ἀπὸ τὰ τρία εἶναι..»

Ἀνδρικὸς χορὸς
(παρεμβαίνοντας μὲ ἔνταση στιχηραρικά καὶ πανηγυρικά)
«Η ΑΓΑΠΗ!

Γυναικεῖος χορὀς
Η ΑΓΑΠΗ!

Ὁ χορὸς
Η ΑΓΑΠΗ !»

Κορυφαῖος
«Ἕως ἐκεῖ, ποὺ δὲν ὑπάρχει τέλος! Ἕως τὴν αἰωνιότητα!
Γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη! Ναί, ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός!»

Ὁ χορὸς
«Ναἰ, ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός!»
(παιάνισμα ἐγχόρδων)

Κορυφαῖος καὶ χορὸς
«Κι’ὅποιος μένει στὴν ἀγάπη μένει στὸ Θεό. Κι’ ὁ Θεὸς σ’αὐτόν».
(παιάνισμα παρατεταμένο)



****
Πηγὲς ἐμπνεύσεως
Ἠσαϊου 40,18-15 ,Ψαλμὸς 138,7-15 , Μaτθαίου 22,37-40, Α΄ Κορινθίους κ.13, Ἰωάννου 4,16.

Τελευταία ἐξεργασία 10/2/2007