Έκκεντρη η αναζήτηση της ενώσεως

Το εγχείρημα της ενώσεως της Ορθοδοξίας με το Ρωμαιοκαθολικισμό ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ κατα-φανώς σε έκκεντρη βιβλική θέση και σε επιλεκτική ερμηνεία της σκέψεως του Χριστού.


Ο Ιησούς ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΠΟΤΕ από τους μαθητές Του-και από όλους τους Χριστιανούς- να είναι διοικητικώς ένα. Το αίτημά Του " ίνα ώσιν έν" ( Ιωάννου 17,21) το απηύθυνε προς το Θεό Πατέρα Του κατά τη δάρκεια της αγωνιώδους αρχιερατικής προσευχής Του, στη Γεθσημανή. Και εγνώριζε περισσότερα από τους παρερμηνεύοντες σήμερα το αίτημά Του ως δήθεν εντολή πρός τους Αποστόλους Του και τους πιστούς και ταγούς της Εκκλησίας Του. Δήλωσε συγ-κεκριμένα στους μαθητές Του ότι τους παραδίδει τη "καινή εντολή", που είναι "να αγαπάτε αλλήλους (κατά Ιωάννη 13,34).Μετά ενημέρωσε τους μαθητές ότι θα αναγνωρίζωνται δημόσια από τους ανθρώπους,άν έχουν αγάπην ο ένας πρός τον άλλο (κατά Ιωάννην 13,35).
Ασχέτως προς τις προηγούμενες συστάσεις στους μαθητές, ο Ιησούς προσεχόμενος προς τον Θεό, είπε " Ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον,αλλά και περί των πιστευσόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ, ίνα πάντες ώσι, καθώς συ, πάτερ,εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας"κατά Ιωάννην 17,21).

Η σύγχρονη έκκεντρη έδραση του ενωτικού εγχειρήματος δεν θα προκαλούσε το σκεπτικισμό των Ορθοδόξων , αν η ιστορική εμπειρία και οι διοικητικές δομές, που αναπτύχθηκαν τη 2η χιλιετία στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και οι συνακόλουθες πολιτικές έως σήμερα, δε συγκρούνταν καταφανώς με τη βιβλική μαρτυρία και το ενιαίο βίωμα της Εκκλησίας της 1ης χιλιετίας. Και αν δεν είχαν ως κατεύθυνση την ένταξη όλων των άλλων "Εκκλησιών" και ιδιαιτέρως της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε διοικητικό σύστημα, που αναπτύχθηκε στο Ρωμαιο-καθολικισμό , παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις και ενστάσεις των Ορθο-δόξων Θεολόγων και πιστών, προμαχούντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Υψηλόβαθμα στελέχη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ψιθυρίζουν ευκαιριακώς σήμερα σε αξιωματούχους της Ορθοδόξου Εκκλησίας (και του κράτους) φράσεις, όπως "Ενωθείτε μαζί μας και θα κάνετε ό,τι κάνετε σήμερα", ή "'εχετε την αλήθεια [ενν. της πίστεως] έχουμε τη δύναμη, ας τα ενώσουμε" , ή " ενωθήτε μαζύ μας και να μας κάνετε κριτική από μέσα", ή "το ζήτημα με την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι διαφορετικό, έγκειται στην προσπάθεια ανευρέσεως του τρόπου εντάξεως της ιεραρχίας τους στη δική μας" (Π.Ντυμπρέ), κ.ά.πολλά άλλα, που όλα έχουν ως βάση τον πυρήνα της Ουνίας.

Ο Ιησούς ήθελε ασφαλώς την ενότητα των πιστών Του, αλλά δεν τους μίλησε γενικά και αόριστα ("ίνα ώσιν εν"), αλλά πολύ συγκεκριμένα.Τους είπε ότι δημόσια απόδειξη της ενότητος στο προσωπό Του και τη διδασκαλία Του είναι η άσκηση της αγάπης μεταξύ τους ("εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις"( ).

Η ΑΓΑΠΗ δεν πρέπει να λησμονείται είναι η ΚΑΙΝΗ ΕΝΤΟΛΗ. Με την άσκησή της πρωτίστως μεταξύ των Χριστιανών (πιστών και κλήρου) τεκμηριώνεται η ενότης. Η έλλειψη χριστιανικής ενότητος αποτελεί ασφαλώς το μέγα δημόσιο σκάνδαλο και πρόσκομμα της τελευταίας χιλιετίας

Όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι η αγάπη συγκροτεί τον ισχυρότερο δεσμό πνεύματος ενότητος( και υπερβαίνει την ανελεύθερη ενότητα, που επιβάλλεται με διοικητικούς μηχανισμούς) πρέπει να φοιτήσει εκ νέου στο Χριστιανισμό, αρχίζοντας από την Καινή Διαθήκη, συνεχίζοντας με τους Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας και την ιστορία της πρώτης χιλιετίας.

Οι μικτοί διάλογοι πρέπει να ελέγχουν την πρόοδο όχι των λόγων και των συναισθηματικών και συνθηματολογικών εκφράσεων( λ.χ. αδελφή εκκλησία κ.τ.ό.), αλλά των ενεργειών και των έργων.Πρέπει να διαπιστώνεται αν οι λόγοι και τα έργα εκάστης Εκκλησίας, που δια-λέγεται γα την Ένωση ,πραγματώνουν το απαιτητό δημόσιο τεκμήριο ,που υπογράμμισε ο Ιησούς, δηλαδή την άσκηση της αγάπης. Όταν προσαχθεί δημόσια το τεκμήριο αυτό, τότε το "κοινό ποτήριο", δηλαδή η κοινή συμμετοχή στο σώμα και το αίμα του Ιησού, θα έλθη ακόπως.

Πρόσφατο δείγμα ελλείψεως αγάπης και δηλωτικό των αρνητικών προθέσεων και σχεδιασμών είναι η "ανατίναξη" της ιστορικής γέφυρας που συνέδεε διοικητικά τη Ρωμαιοκαθολική με την Ορθόδοξη Εκκλησία δια του συστήματος "Πενταρχίας των Πατριαρχείων" και ήταν αποτυπωμένη και στους τίτλους που έφερε υπερηφάνως ο Πάπας της Ρώμης, "ως "Πατριάρχης της Δύσεως". Ο τίτλος αυτός προερχόταν από την εποχή της αδιαιρέτου Εκκλησίας και ήταν αποδεκτός από την Ορθόδοξη Εκκλησία. 'Αλλά καταργήθηκε, με απόφαση του Πάπα Ρώμης Βεβνεδίκτου του 16ου, και απαλείφθηκε από τη " Ποντιφική Επετηρίδα του έτους 2006 ( Pontificio Annuario 2006).[βλ.και δελτίον ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ,30 Ιουνίου 2006].

Έως ότου τεθεί η ενωτική προσπάθεια τεθεί συνειδητά στην προτεραιότητα του κριτηρίου της αγάπης έναντι του διοικητικού, μόνο καλές επικοινωνιακές ( επειδή η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αγνοεί ομολογουμένως την Ορθόδοξη πνεματική και κοινωνική πραγματικότητα) και κοινωνικές σχέσεις μπορούν και πρέπει να υπάρχουν μεταξύ των δύο Εκκλησιών. Και κάποιες κοινές δράσες, ίσως.
Αυτά υπαγορεύει άνευ πάθους η ορθόδοξη συνείδηση, σεβομένη τους λόγους και τις εκπεφρασμένες προθέσεις του Ιησού, αλλά και την παράδοση της αδιαιρέτου Εκκλησίας.

Είναι πλέον καιρός να γίνει ία αναψηλάφηση του διαλόγου με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και να εκτιμηθούν οι προοπτικές και με βάση τόσο το Διάταγμα της Ρώμης περί του Οικου-μενισμου (De oecumenismo), όσο και με τα γεγονότα που ακολούθησαν.

Κοινωνική ζωή

Τί είναι η κοινωνική ζωή;

Διαπλοκή συστημάτων, που πραγματοποιούν ενστικτώδες και μη ανάγκες υπό την επίδραση διανοημάτων , πεποιθήσεων και ιδεών επιλεκτικά ή αναγκαστικά.

Οικολογία και Οικονομία

Η οικολογική καταστροφή προκύπτει από την ανατροπή της υποχρεωτικής μεν, ισορρόπου δε " συζυγικής σχέσεως" οικολογίας και οικονομίας ,με συνέπεια να προκύψη η σημερινή ετεροβαρής σχέση, που οδηγεί στη διάλυσή της ζωής και του ανθρώπου, που στηρίζεται υποχρεωτικά σ' αυτή.(κζ΄θ΄Βζ΄).

Ορισμός της ζωής

Ζωή είναι η δαπάνη της εγκατεστημένης πνευματικής και υλικής ενέργειας γιά σκοπούς του ανθρώπου και της Ανθρωπότητας. Όλοι μας υπηρετούμε το φαινόμενο και την ουσία της ζωής. Δε μας υπηρετεί η ζωή.Αυτή μας παρέχει τις οργανικές υποδομές και λειτουργίες για τη διατήρησή της και την αποτελεσματική χρήση της εγκατεστημένης και ανανεουμένης ενέργειας, έως εξαντλήσεως του εμπιστευμένου σε μας ενεργειακού δυναμικού και μεταφοράς μας αλλού! {η΄ι΄Βζ΄ }