Μόνο διάλογος Ἀγάπης καὶ ὄχι διάλογος συγχύσεως με τὴ Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία

Aπὸ τiς αρχὲς του δεκάτου μετά Χριστὸν αιώνος (1054) και επί δέκα αιώνες (2000) η πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας ήταν πλήρως χωρισμένη απὸ την αμαρτωλὴ πορεία τῆς Ρωμαιοκαθολικής. Κατὰ τα χίλια αυτά χρόνια ἠ Ρωμαιοκαθολικὴ Εκκλησία μεταβλήθηκε σταδιακὰ και ουσιαστικὰ σε άλλου τύπου Χριστιανισμό, προσέλαβε κοσμικὴ (πολιτικὴ) νοοτροπία και άσκησε κρατική εξουσία (πόλη του Βατικανού, 11 Φεβρουαρίου 1929-). Τη δεύτερη χιλιετία του δυτικού Χριστιανισμού διεπράχθησαν ὅσα τεκμηριωμένα αποδίδονται στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία , όπως η καταπίεση της επιστημονικής έρευνας (Γαλιλαίος), τα δικαστήρια πίστεως (Ιερὰ Εξέταση ), η απαγόρευση κυκλοφορίας βιβλίων (index librorum prohibitorum) κ.π.ά.

Η σημερινὴ αδόκιμη απόπειρα προσεγγίσεως της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας απὸ τὶς Ορθοδόξες Εκκλησἰες έχει το σοβαρότατο κίνδυνο να επιφέρει σύγχυση και να ταυτισθούν στις συνειδήσεις των πολιτών της δυτικής Ευρώπης -και του κόσμου ολοκλήρου-μὲ την αμαρτωλή ιστορία του Ρωμαιοκαθολικισμού τους τελευταίους δέκα αιώνες. Να θεωρηθεῖ δηλαδὴ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ταυτίζεται μὲ τὴ ρωμαιοκαθολικὴ νοοτροπία καὶ πρακτική. Έτσι θα προσφερθεί άλλοθι στη Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, η οποία δεν έχει δείξει , πέρα των ευκαιριακώς προσεφρομένων αναπαυτικών λόγων, έμπρακτη αλλαγὴ νοοτροίας, αλλὰ συνεχίζει να διακηρύσσει πάντοτε τη μονοκρατορική αντίληψή της και να εφαρμόζει με εκλεπτυσμένη μεθοδολογία την ίδια πολιτική.

Οι Ορθόδοξοι οφείλουμε να προστατεύσουμε όχι απλώς την Ορθοσοξία, αλλὰ το Χριστιανισμὸ έναντι των εχθρών του ,και να αποδεικνύουμε ότι διατηρούμε την ευαγγελικὴ συνέπεια ως προς την αποφυγὴ της εκκοσμικεύσεως και της φιλαρχίας του κλήρου. Να διατηρήσουμε τις επαφὲς μας με τους Ρωμαιοκαθολικούς, αλλὰ μόνο ως διάλογο Αγάπης . Αυτή είναι το αλάνθαστο τεκμήριο, η έμπρακτη αγάπη ως νοοτροπία και ως πράξη , αλλά όχι ως γλυκερός συναισθηματισμός λόγος.